Po ukończeniu Szkoły Baletowej w Bytomiu rozpoczęła karierę taneczną w Operze Śląskiej, z którą była związana przez następne 25 lat pracy zawodowej. Brała udział niemalże we wszystkich premierach baletowych, operowych i operetkowych oraz w spektaklach wyjazdowych m.in. w Niemczech, Holandii, Hiszpanii.

Po 10 latach pracy w teatrze uświadomiłam sobie, że powinnam poszukać alternatywy dla tańca. Od dawna interesowała mnie medycyna, tylko że połączenie stacjonarnych studiów medycznych z pracą zawodową tancerza jest praktycznie niemożliwe do zrealizowania. Upłynęło kolejne 7 lat nim podjęłam decyzję o rozpoczęciu zaocznych studiów pierwszego stopnia na wydziale fizjoterapii. Obroniłam licencjat a dyplom trafił do szuflady… Niestety,  nadal nie mogłam pogodzić pracy w obu zawodach jednocześnie. Trochę to przykre, ale miałam świadomość, że nadal tańcząc nie wykorzystam wiedzy ze studiów w praktyce.

Kolejny raz powróciłam do myśli o nowym zawodzie podczas spotkania z IMiT na temat przekwalifikowania. Tego samego dnia umówiłam się z doradcą. Miałam pomysł, a projekt pozwoliłby mi go sfinansować! Ucieszyłam się. Pomyślałam: to projekt dla mnie! Miałam w  pamięci, że kilka lat temu złożyłam dokumenty na studia drugiego stopnia a potem je wycofałam bo były dla mnie za drogie. Gdyby nie projekt i pomoc finansowa, nie byłoby mnie stać na tak dużą zmianę w moim życiu.

Po złożeniu wniosku i otrzymaniu dofinansowania, podjęłam decyzję: złożyłam wypowiedzenie w Operze. Taak…, 25 lat w zawodzie i sama złożyłam wypowiedzenie… Świadomie nie chciałam łączyć pracy i nauki bo wiedziałam jakie to trudne.

Na szczęście proces przejścia od tańca do nowego zawodu był prostszy niż myślałam. W ciągu dwóch tygodni od wypowiedzenia życie ruszyło z dużą intensywnością. Nie miałam czasu rozpamiętywać, przyjmowałam nadchodzące wydarzenia na bieżąco. To były moje decyzje, miałam wpływ na to co się działo. Było mi łatwiej, bo zaczęłam pracę w gabinecie masażu, który już wcześniej funkcjonował w Operze. Było mi łatwiej również dlatego, że pozostałam w tym samym otoczeniu, wśród tych samych ludzi. Pracowałam w innym charakterze, ale nadal w teatrze. Oczywiście, bywało też trudno. Pamiętam, jak przez pierwsze dwa miesiące na studiach czytałam i nie przyswajałam. Musiałam na nowo nauczyć się uczyć;)

Dziś jestem na początku zawodowej drogi, staram się być cierpliwa i pokorna, korzystam z doświadczenia innych. Może to być ktoś młodszy ode mnie, ale z większą wiedzą i stażem.

Teraz z perspektywy czasu myślę, że jeżeli dla kogoś taniec stanowi całe życie, to będzie mu dużo trudniej z niego zrezygnować, znaleźć alternatywę. Ja miałam w głowie swoje drugie marzenie, które chciałam realizować. I to był właściwy dla mnie czas. Było pewne, że w którymś momencie trzeba odejść.  A klarowne staje się, gdy zaczynamy pracować w zespole z tancerzami w wieku własnych dzieci.

Moja rada dla tancerzy: miej pasję, realizuj marzenia. Jeżeli się zamykają jedne drzwi, trzeba otworzyć drugie. Świat poza tańcem jest piękny, interesujący i warto go poznać. Trzeba mieć wiarę, że się uda i nastawienie, że się znajdzie pracę. Trzeba poszukać w sobie i w swoim otoczeniu siły. U mnie to była rodzina, bo znała moje plany.

Uważam też, że projekt był dobrze skonstruowany. Gdybym miała pisać wniosek bez pomocy doradcy, nie wiem, czy bym się tego podjęła. Dobrze, że miałam osobę i bodziec, który pomógł mi skonkretyzować plany i podjąć decyzję. Obawiałam się przygotowania budżetu i rozliczeń finansowych, a dostałam całe pokłady cierpliwości i wsparcia. Duży ukłon dla Instytutu i osób, które poświęciły swój czas, żeby pomóc mi przejść przez cały proces.

Dla młodych tancerzy świat teraz wygląda inaczej, są bardziej otwarci na zmiany, studiują i rozwijają zainteresowania. Wiedzą, że trudno pracować w tym zawodzie do emerytury i  przychodzi taki moment, w którym trzeba dokonać zmiany. To czeka nas wszystkich.
Bytom 2019